Çocukluğum, ergenliğim ve gençliğim (12 Eylül Askeri Darbesi’nin ezilenler üzerinde yarattığı korku ve yılgınlık nedeniyle) görece tecrit ortamında geçti. Liseyi okuduğum yıllarda, uzun okul yolunu birlikte yürüdüğümüz sınırlı sayıda arkadaşımla güncel politik konuları, okuduğumuz kitapları coşkulu bir şekilde tartışırdık.

Modern kapitalist sistemin toplumsal yaşamda meydana getirdiği köklü değişimler, kapalı köy ekonomilerinin kabuklarının kırılmasına, kırsal nüfusun büyük bir bölümünün topraklarını bırakıp kentlere akmasına yol açmış, palavracılarıyla, yalancılarıyla, hırsızlarıyla ve delileriyle bu kültürel varoluş tarzı kentlerin varoşlarında eriyip gitmişti.

[...] bir kez daha sormak gerekmiyor mu: Geçmişin mağdur edilmiş, ezilmiş mazlumları; gelecekte egemen olduklarında yeni zalimler mi olacak? Tarih tekerrür mü edecek?

 Bu aklın varacağı yer, “asi” olan herkesin “toplumsal huzuru bozmak”tan sorgusuz sualsiz tarihin çarmıhına gerilmesi olacaktır.

Bu seçeneksizliğe ailemizden ilk itiraz edendi İbrahim. Gerçeklerle ütopyanın çatıştığı noktada, ayaklarını kendisini var eden topraklara sağlam basarak, “gerçek”lerin bir kader değil, değiştirilebilecek bir veri olduğunu gösterdi.